Mijn collega Ruud stuurt op 23 Augustus 2013 de onderstaande mail, voor mijn zomervakantie en voordat er bekend is dat ik in een rechtszaak moet verschijnen
op 10 oktober 2013.
Hoi Karin,
In de lange tijd dat je tegen allerlei problemen bij Athlon aanloopt heb je vaak je hart bij me uitgestort.
Tijdens die gesprekken probeer ik vooral een luisterend oor te zijn en daarnaast een klankbord.
Ook komt het voor dat je me om mijn mening vraagt en ik merk dat je die op prijs stelt.
Ik doe mijn best om de inhoud van onze gesprekken onder ons te houden en dat lukt gelukkig goed.
Een onderwerp waarmee jij sinds de mid term appraisal van 2012 maar niet vanaf lijkt te komen en ook nu nog continu mee om de oren geslagen wordt is het idee dat jij jezelf buiten het team zou plaatsen.
Freek heeft dat tijdens de mid term appraisal van vorig jaar geroepen en eerlijk gezegd begrijp ik absoluut niet waar hij dat vandaan haalt.
Integendeel, ik ben van mening dat jij veel voor het team gedaan hebt.
Het schrijven van documenten waar een ieder van ons iets aan heeft zoals het omgaan met bepaalde foutsituaties, het uitvoeren van controles en het oplossen van hardnekkige incidenten.
Ik heb je ook meermalen horen vragen aan collega’s of je calls die op hun naam stonden zou oppakken omdat zij er zelf blijkbaar aan toe kwamen.
Ideeën over het slimmer uitvoeren van processen op de afdeling kwamen ook van jouw hand.
Je hebt op bepaalde momenten wel je grenzen aangegeven, bijvoorbeeld met betrekking tot het uitvoeren van activiteiten tijdens het weekend in een periode dat je ziek was en dit fysiek niet aankon.
Maar dat kan natuurlijk nooit de reden zijn geweest tot de uitspraak van Freek.
Een bewijs dat je jezelf buiten het team plaatst zou je weigering zijn om aan een afdelingsuitje mee te doen.
In de situatie die toen speelde had ik waarschijnlijk hetzelfde gedaan. Je had weer eens een aanvaring met Monique gehad en in die situatie ga je natuurlijk niet vrolijk met een afdelingsuitje mee.
Ik herinner me overigens wel dat je er gewoon bij was toen Freek zijn afscheidsetentje gaf.
Nogmaals, ik snap niet waar het idee vandaan komt dat jij je buiten het team zou plaatsen.
Ieder van ons is met zijn eigen ding (applicaties) bezig.
Als ik naar mezelf kijk dan besteed ik minimaal 80% van mijn tijd aan iCMore.
Van andere applicaties wil ik eigenlijk ook niks weten.
Ik doe de dingen voor Atlas die van me gevraagd worden, zoals batchcontrole en call dispatch, maar met frisse tegenzin.
Maar voor zover ik weet deed jij die taken ook gewoon.
Als ze vinden dat jij je buiten het team plaatst dan geldt dat voor de minstens de helft van het team ook. In ieder geval voor mij.
Ik hoop vooral voor jou dat er snel een eind mag komen aan de situatie waarin je je nu bevindt. Een eind waar jij in ieder geval goed mee kunt leven.
In de tussentijd wens ik je erg veel sterkte.
Pas vooral goed op jezelf en met name je gezondheid want dat is het belangrijkste dat je hebt.
Daarnaast is je relatie met XXXXXX belangrijk. Laat dit jullie relatie niet nadelig beïnvloeden.
Denk bij elke stap die je zet: is dit het waard?
Soms is het beter om de boel de boel te laten en naar de toekomst te kijken, omwille van je gezondheid en je relatie.
Ik wens je erg veel sterkte en wijsheid.
Ik hoop dat ik je hiermee toch een beetje een hart onder de riem heb kunnen steken.
We houden contact.
Ruud.
Deze mail laat zien wie ik ben, eigenlijk meer wie ik was!
Helaas, ben ik al geruime tijd door de situatie waarin ik zit, veranderd in een levende stekende wesp. Eindelijk na inmiddels bijna 5 jaar ellende, leer ik van me afsteken.
Mijn karakter is namelijk dat als ik het ergens niet mee eens ben of ergens mee zit, dan laat ik me horen. Maar vingerwijzen naar mensen en over iemand zomaar negatief praten, daar hou ik helemaal niet van, want je weet nooit welke impact dit heeft.
Zo heeft mijn pestkop Moniek jarenlang haar gang kunnen gaan. Stoken, onwaarheden vertellen en nog veel meer onderhuids getreiter, met voor mij desastreuze gevolgen.
In één van de laatste gesprekken met mijn baas vraag ik zelfs nog om een goede plaats voor Moniek. https://www.facebook.com/video.php?v=1607175699515663&set=vr.1607175699515663&type=2&theater
Maar dat is gezien de ontstane situatie niet meer mogelijk zegt hij.
Badend in het zweet en nachtmerries zijn het gevolg, dan moet ik maar weg…
Conny van HR zou me helpen, maar dan moet jij het wel aangeven zegt ze. Wat aangeven?
Helpen aan een andere baan binnen Athlon en DLL wordt volledig geblokkeerd, maar dat dringt pas veel later tot me door. Ik kan ook nauwelijks geloven dat dit allemaal gebeurt. Mijn vertrouwen in mensen raak ik steeds verder kwijt.
Dat ik gepest word door Moniek weet Conny via mijzelf minstens vanaf 15 november 2012. Op die dag storm ik volledig overstuur bij haar en haar collega de kamer binnen.
Mediation is mijn vraag aan haar… voor het gehele team!
Maar ook dat heeft ze nooit gehoord, zegt ze veel later. Zoals alles wat ze nooit heeft gehoord of alles dat ze niet voor mij heeft gedaan. Want HR is er alleen ter ondersteuning van het managementteam. Behalve de beschamende blik en de alles zeggende handdruk na de rechtszaak… Vergeef mij, sprak eruit. Ik Con-ny anders!
Niets, helemaal niets heeft Athlon, DLL en de Rabobank gedaan om een goede medewerker te behouden. Nee, liever volledig kapot maken en voor een rechter slepen. Afgedankt vuil, een werkelijk oprecht aandeel in elkaar. Zo doen we dat met “lastige” medewerkers. Wie is nu het volgende slachtoffer van onjuiste beoordelingen?
Is er inmiddels al een nieuwe medewerker met een rode ring om zijn of haar been?
Vliegen de represailles al weer in het rond?
Wat ik inmiddels wel weet is dat een Moniek iemand is, die nooit zal stoppen met het zwart maken van anderen, omdat het een onderdeel is van haar karakter. Het is een manier om niet de aandacht op zichzelf te vestigen. Deze afleiding is noodzakelijk om haar eigen inefficiëntie en incompetentie te verbloemen… Ook Theo en Dennis zullen in mijn ogen niet stoppen, want deze karakters vinden het fijn om een bebloed prooidier te zien en af te maken.
Ik weet nog goed dat Dennis mij probeerde te overtuigen om geen stemmen te geven aan een eerlijke beoordeling voor ons als medewerkers. Stiekem had ik in een beleidsstuk ooit opgenomen dat er een noodzaak was voor eerlijke en S.M.A.R.T. beoordelingen.
Ik hoop oprecht dat er geen mensen met rode verf op hun benen rondlopen en dat er ondersteunende aandacht gegeven wordt aan slachtoffers die in deze angstcultuur leven.