Its my life

Gisteren had ik aan een HR professional gevraagd wat hij van mijn boek vond. Zijn reactie bracht mij van mijn stuk, omdat hij zei dat het in de categorie Horror paste. Zijn omschrijving was zeer treffend; ‘Je zat in een labyrint, waarvan de uitgang – als je te dichtbij kwam – werd geblokkeerd’. Gevangen dus, precies wat ik helaas nog iedere dag voel. Iedere dag denk ik, hoe kom ik hier uit. Het minste is de (h)erkenning voor wat er binnen Athlon is gebeurd. Goede wetgeving moet er komen dat is waar ik van overtuigd ben en de regels moeten nageleefd worden. Strafbaar is het om iemand op een dergelijke wijze te behandelen, het is een – ziekmakende – misdaad.
Op dit moment ga ik bewust niet boodschappen doen waar ik mevrouw Con-ny-anders tegen kan komen. Ik heb haar ooit half weg zien duiken – zielig gewoon – maar dat geeft wel aan dat ook zij er onder gebukt gaat. Ik ben er inmiddels wel van overtuigd dat zij zo weinig in de melk te brokkelen had, dat zij niet anders kon. Waarom staat er niet iemand uit zichzelf op en zegt dat wat er met mij gebeurd is mag nooit meer plaatsvinden, hierbij onze excuses. https://www.youtube.com/watch?v=2M0LVhonHUQ

‘Wir haben es nicht gewusst’

Ik wil dat iedereen weet hoe ik mij gevoeld heb binnen het autoleasebedrijf Athlon Carlease. Waarom, vraagt u zich af. Hou toch op en ga verder met je leven, zegt slechts een enkeling. Nee, dat gaat niet, flashbacks en allerlei negatieve gedachten spelen dagelijks door mijn hoofd. Het mondeling aanbieden van hulp en de direct daaropvolgende weigering van Athlon om daadwerkelijk constructieve hulp te geven, heeft mij letterlijk ziek gemaakt. Het Mob-team ging gewoon verder met het schoonvegen van hun straatje. Door gemanipuleer heb ik ‘toegestaan’ dat ze mij vastbonden – als kanariepietje met duct-tape om mijn snavel en een plan-van-aanpak in mijn pootjes – in een vogelkooitje. Precies waar mijn pestkop Mo-niks met een paar ruggengraatloze volgers me wilden hebben. Vervolgens heeft het mob-team – een stel sadisten – geprobeerd middels het continu prikken en testen om mij te laten fladderen. Als ik had gefladderd dan zou men mijn slagpen kortwieken. Uiteindelijk zag ik maar één uitweg – het indienen van een klacht. In de ogen van de vicepresident was zelfs het voor mezelf opkomen, en de waanzin aan de orde stellen, hetzelfde als fladderen. De Arboarts geeft aan dat ik weg moet van de ziekmakende omgeving en dat er hulp in de vorm van mediation moet komen. Nee, liever aanbieden van een vaststellingsovereenkomst, ook nog onder valse voorwendselen. Terwijl er overal te lezen is dat je als zieke werknemer deze niet kan en mag ondertekenen. Dat betekende maar één ding, voor de rechter ermee. De op mij persoonlijk gerichte misdaden – zo, zie ik dat – van Athlon hebben geresulteerd in dat ik niemand meer vertrouw, ook geen rechters. Dus verder gaan met mijn leven kan ik helaas niet. Zinnen van mevrouw Con-ny-anders spelen dagelijks door mijn hoofd. ‘Als we je ergens mee kunnen helpen, dan moet je dat wel aangeven’. Meerdere keren vanaf 2012 heb ik aangegeven dat ik externe mediation wilde voor het hele team. Er was maar één stokende treiterkop, die per se wilde dat ik met haar spelletjes meedeed. Naar mijn mening had het gepest van Mo-niks gemakkelijk gestopt kunnen worden door iedereen, behalve door mij. Volgens mevrouw Con-ny-anders was mediation geen optie want een buitenstaander zou het niet begrijpen en het zou te veel tijd kosten. Nú denk ik dat ook. Alleen waarschijnlijk met een andere reden. Iedere buitenstaander had meteen doorzien dat het hele verhaal van Athlon en hun wegwerkpraktijken niet klopte. Er was sprake van mobbing. Zij waren collectief bezig om mij weg te werken op een hele smerige manier, welke regels zij ook zouden overtreden het maakte hen niet uit. Overtreden van regels zijn zij immers gewend. Ik voel me tot op de dag van vandaag behandelt als een crimineel die onterecht levenslang heeft gekregen. Ik blijf strijden tegen het onrecht dat mij is aangedaan en ga net zolang door totdat alle gelden die Athlon mij heeft onthouden aan mij zijn uitbetaald.
Helemaal in deze periode van herdenkingen en Bevrijdingsdag komt alles dubbel naar boven en bij mij binnen. Mensen beseffen totaal niet dat leugens, bespotten, roddelen, pesten, mobbing, ruzies, discriminatie, conflicten, ontnemen van vrijheid uiteindelijk kunnen escaleren in onzinnige oorlogen. Macht en geld dat is het enige waar alles om draait in de huidige wereld. Iedere dag hoor ik mevrouw Mo-niks aan mij vragen, waarom ik vind dat zij geen leiding kan geven. Beste mevrouw Mo-niks u denkt toch niet dat ik degene ben die bepaald heeft dat u geen leiding kan geven, want dan zit u – net als alle leugens die u over mij heeft verspreid – ook hiermee op een verkeerd spoor. Graag wil ik dit epistel afsluiten, net als alle mensen die met naam genoemd zijn in mijn blog.

In juni dit jaar begint de campagne tegen pesten…
Er moet awareness komen over de consequenties van mobbing. De stelselmatigheid waarmee het pesten plaatsvindt leidt bij slachtoffers van pesten tot langdurig wantrouwen in anderen. Wanneer ex-collega’s zeggen ‘het is mij niet opgevallen en houd er rekening mee dat ik er nog steeds werk,’ dan zegt dat genoeg. Wat ik nog erger vind zijn opmerkingen in de trant van: ‘ach, trek het je niet aan, zo erg kan het toch niet zijn.’ Voor mij zijn dat excuses om jezelf vrij te pleiten. Een laf aftreksel van ‘Wir haben es nicht gewusst’. Een soort van distantiëren van jouw eigen verantwoordelijkheid dat je hebt in een aandeel van het geheel. Tja, als je ogen en oren afsluit dan krijg je niets of weinig mee, lekker makkelijk. Daarom is het belangrijk als omstander of teammember een beginnend vuurtje te doven, niet aan te wakkeren. Mo-niks om iemand buiten een groep te duwen en dan te zeggen dat de weggeduwde persoon zich buiten de groep plaatst is een leugen, ik hoop dat je dat beseft.
Mevrouw Con-ny-anders probeerde iedere vergadering woorden in mijn mond te leggen die van haar waren en niet van mij. Geen enkele medewerking of ondersteuning heb ik gekregen van H(aa)R. Ik houd u medeverantwoordelijk, ondanks uw eigen vrijpleitende zin: ‘Wij – ‘HR’ – zijn er voor de managers en niet voor de andere werknemers’. Gelukkig is het in mijn geval niet mogelijk om te zeggen dat men niet op de hoogte was van het gepest. Dit door de geluidsopnamen. Ja, meneer de Rabobank ook u heeft een aandeel in dit geheel. Laat ik vooral De Lage Landen niet vergeten.
‘Alle wissen es jetzt und vielen haben es gewusst!’

Story

This weekend I received a story from an old colleague of mine. He is one of the really kind people I met during my working period. Loved by many of us. Why? Well for one thing, he is always willing to share his knowledge about IT implementations – Security – Networks – Managing projects and teams. He is a real IT-professional.

After reading my story and watching “Kruispunt”. He was shocked by the difference between the former smiling Karin and the altered version after the mobbing. The television program “Kruispunt” brought back some of his own memories.

A few years ago he had a new job, replacing a younger employee who was fired. His new colleagues were two men, one little above thirty-five and a younger one who was a friend of the one who was fired. Immediately my well liked colleague was not accepted by both men. They started bullying, gossiping and more. He thought that maybe the younger man saw him as a threat for his position. During every cigarette break the two went away and talked about him. It kept on getting worse. Especially the young one was a real pain in the ass.

Then something happened.
A very big project nearly killed the whole company.
The two guys were giving up. Not my ex-colleague who is known for his persistence. He said: “lets start at the beginning and clean up the mess” – step by step – the three of them started to work together. There was no time to gossip. They worked nearly 80 hours non-stop to get the job done and save their business. No comment was made about any mistake, just get the work done together, in as little time as possible. From that moment on they worked as a team. After a year or so the young one got an other job-role in the company, which made him happier.

My ex-colleague asked himself: “what if this turning-point had never happened?” Now he says : “I was just lucky”.  Thank you for sharing your story!

Would YOU like to read your story in this blog?
Please contact me.

Manager – colleague – vice president

Is this your boss were they speak of?

Introduction to workplace psychopaths by Dr John Clark.

Best advice: “Leave the company before it is too late!”
They won’t change because its their culture. If they say that they will change, then all management layers should do the empathy test. I personally think they want psychopaths to rule the business because of the chosen business model. Which is definitely not the same as what they pretend to want. It is merely for the show, called ‘window-dressing’.

Why did no one offer any help – thanks a lot Athlon – DLL – Rabobank.

Het is waar

Vandaag heb ik ‘Dit kan niet waar zijn’ van Joris Luyendijk uitgelezen.
Wat een herkenning. Het is ‘Het systeem’…

• De (angst-)cultuur
• Eilandjes, silo’s
• Perverse prikkels
• Wan- en crimineel gedrag
• Conformisme
• Distantiëren van fouten, vingerwijzen
• Machtspolitiek, belonen voor ongewenst gedrag
• Code of silence, opgenomen in iedere vaststellingsovereenkomst
• Geen of weinig adequate controles

Ontslag
Ontslagen worden op staande voet dat gebeurt vast bij Athlon. Maar dan zal er waarschijnlijk een dwingende reden voor zijn, bijvoorbeeld oplichting, diefstal of kartelvorming. Na het lezen van het ‘Bankenboek’ vraag ik me af, wat erger is?
Na 9 maanden ziekte volledig hersteld terugkomen en te horen krijgen: ‘Je bent ontslagen’ of …
Eerst ziek worden door het gepest van één van je collega’s en na negen maanden, niet alleen gepest worden door de ‘unstoppable’ sociaal-georiënteerde vrouwelijke collega (zie: gedrag, 2de deel) maar ‘gemobbed’ worden door een heel managementteam van drie echelons. Waarbij mobbing bestond uit: ‘valselijk beschuldigen, onterecht straf geven, meermaals weigeren van hulp bij hulpvraag, tegenwerken bij de werkzaamheden, manipuleren onder dwang, bij ziekte ontslaan voor de rechtbank en nog veel meer…

Mobbing, pesten en discriminatie
In 2010 hadden we enkele extern ingehuurde collega’s waaronder Luca, een jonge vrouw. ‘Wist je dat Luca, vroeger Lucas heette,’ vroeg een collega aan mij. ‘Nee, dat wist ik niet,’ was mijn antwoord. Toen Lucas nog man was, was er weinig aan de hand. Een aantal collega’s kunnen niet omgaan met het feit dat zij een vrouw is geworden, zei mijn leidinggevende ooit. Zij werd een geliefd onderwerp van roddel en kleine pesterijen.  Gelukkig heeft zij niet heel lang in de ziekmakende Athlon cultuur gezeten. Hoe anders was het met de mooie buitenlandse, op Prada lopende, vrouw. Zij werd openlijk gepest door haar leidinggevende, een zeer onverzorgd uitziende vrouw. Pesten uit jaloezie? Het getreiter in groepsverband heeft geen 3,5 jaar geduurd, zoals bij mij. Maar zelfs haar heeft het enige tijd gekost om over de bij Athlon ontwikkelde onzekerheid heen te komen.

Controle en aanpassen
Er bestaat zoiets als een ‘god’ account, daarmee kan degene die het beheer heeft van dat account, gegevens (data) en ook e-mails veranderen (falsificeren). Zo zijn soms de dingen die gepresenteerd worden aan bijvoorbeeld een rechter niet zoals ze ooit waren. Controle sucks: onwetendheid, onzichtbaarheid, te weinig (IT) kennis een kortom zeer gebrekkige controle.

Het is maar goed dat mijn boek in april 2014 is uitgegeven, anders zou je kunnen denken dat ik delen uit ‘Dit kan toch niet waar zijn‘ heb gehaald. Zelfs op blz. 118 schrijft Joris: ‘De meesten van zijn collega’s waren fatsoenlijke mensen’. Op de achterkant van mijn boek staat te lezen: ‘Gelukkig waren de meesten fijne collega’s die hun werk uitvoerden in plaats van zich met machtsspelletjes bezig te houden.’
Het systeem is groter dan alleen de banken en (gelieerde-) bedrijven, ook de politiek en de rechterlijke macht zijn onderdeel van dit systeem. Dus alleen met alle partijen en meer openheid zou er mogelijk iets kunnen veranderen.

Openheid

Ik wil vrij zijn! Vrij van de angst de mij vleugellam maakt. Het wegpesten maar vooral de toegepaste manipulatie methodes binnen Athlon Carlease, de houding van DLL en de Rabobank hebben mij ernstig ziek gemaakt. Het feit dat er geen enkele openheid of eerlijkheid aan mij is gegeven, verergert mijn situatie en houdt de PTSS in stand. Vertrouwen in mensen is verdwenen.

Dagelijks komt de Rabobank met zijn volks verlakkende slogan: ´Wij hebben een aandeel in elkaar´via de TV mijn woonkamer binnen. Nog geen enkel aandeel van wat zij mensen aandoen dringt tot ze door. Of het nu gaat om bedrijven, hypotheken of om eigen werknemers. Doofpotterij is een begrip geworden binnen de banken en de aan haar gelieerde bedrijven. Deze doofpot is nodig om hun imagoschade te beperken, denken zij!
Misschien is het helemaal niet nodig als men eerlijk, oprecht en menselijk werk verricht.

NOS vandaag: “Banken moeten beter communiceren met bedrijven die het moeilijk hebben, dat concludeert de AFM na onderzoek”. “Banken beloven beterschap en de AFM zal daar op toezien”. Dat zouden ze vaker moeten doen, meer controle is echt noodzakelijk! Mijn vraag is wel, hoe zit het met de AFM zelf? http://nos.nl/artikel/2008685-dijsselbloem-toezicht-op-afm-moet-beter.html

De ‘Doofpot Techniek‘ werkt niet!
Hoeveel lijken komen er nog bovendrijven, lees NU.nl op 24 maart 2015: http://www.nu.nl/economie/4017310/ex-rabohandelaar-bekent-in-rentefraudezaak.html

Ook van NU.nl … Afgelopen jaar stond nog grotendeels in het teken van de zwartste bladzijde uit de geschiedenis van de Rabobank: de libor-fraude. De coöperatieve bank wil dat hoofdstuk in 2015 definitief sluiten.http://www.nu.nl/weekend/3950689/rabobank-wil-weer-verder-kijken-dan-libor-fraude.html

Graag zou ook ik mijn hoofdstuk in 2015 afsluiten, dat kan ik alleen als Athlon, DLL en de Rabobank open en eerlijk naar mij toe communiceert en excuses aanbiedt voor hetgeen zij mij onnodig hebben aangedaan, tevens zal er een schadevergoeding plaatsvinden.

Ik begin steeds meer te doorzien, zoals: waarom er silo´s waren van geclusterde werkzaamheden binnen de IT van Athlon. Dit verhoogde de ondoorzichtigheid van de diverse processen. De noodzakelijke ‘bruggen’ tussen de silo’s ontbraken. Het constateren van 81 niet te benaderen uitgaande facturen, zal op zo’n manier nooit opvallen. Door de versnippering van diverse controle handelingen ontbreekt elk overzicht. Eilandjes en het bijbehorende (wan)gedrag houdt deze vreemde cultuur met alle randverschijnselen in stand. Bruggen, communiceren, openheid en eerlijkheid ontbreekt. Vingerwijzen naar  andere mensen op een ander eiland wordt hiermee makkelijk gemaakt. Je moet meedoen aan het kuddegedrag, anders wordt je vanzelf een prooidier. Verspreiding en versnippering van elke verantwoording is noodzakelijk, want alleen zo is niemand echt verantwoordelijk als er iets mis gaat!

Ik heb gehoord dat de Rabobank zelf de controle op Athlon uitvoert. Zijn er geen andere zelfstandig opererende controle systemen, zoals de AFM, het UWV en hoe zit het met de Arbodiensten? Ik ben er inmiddels achter dat als de Arbodienst betaald wordt door de werkgever, zij geen onafhankelijk orgaan meer is. Degene die betaalt, die bepaalt.
Ik ben van mening dat er veel fout is binnen Athlon, maar ook binnen andere bedrijven. Door de gecreëerde ondoorzichtigheid, geen (open)communicatie en het gebrek aan controle worden de wantoestanden en het bijbehorende wangedrag in stand gehouden. Het zou meteen verklaren waarom ik me destijds niet op een te ‘technisch vlak’ mocht begeven, dit staat in één van mijn eerste beoordelingen. Terwijl Applicatiebeheer verantwoordelijk zou zijn voor de in beheer zijnde applicaties.

Als de Rabobank zijn eigen personeel niet kan beschermen tegen mismanagement en het wegtreiteren – mobbing – door dochterorganisaties, hoe beschermt de bank dan zijn klanten? Vreemd hè, dat ik bang ben!

Nu

Mijn netwerk groeit, zo ook de berichten over wangedrag op de werkvloer, de angstculturen en alles wat daaruit voortvloeit. Nieuw bericht van vandaag: http://www.nu.nl/economie/4015842/leiding-europees-octrooibureau-in-rijswijk-voert-schrikbewind.html
Wat is er mis met sommige mensen die hun macht misbruiken en letterlijk alles doen om er zelf beter van te worden, ongeacht de consequenties die het voor anderen heeft. Een arbeidsplek dient een plek te zijn waar je je veilig moet kunnen voelen volgens de wet.
Daar waar er vroeger vertrouwen, waardering en respect was voor datgene wat iemand toevoegt aan een arbeidsproces, zie je nu dat er steeds meer berichten komen over dat mensen bang zijn op hun werk. Het aangeven en bespreekbaar maken van misstanden wordt onmogelijk gemaakt. Klachten worden soms gehoord en tevens gebruikt om afscheid te nemen van betrokken medewerkers. Zo worden sommige van deze betrokken medewerkers zelfs bestempeld als klokkenluider, wat een onzin!
(Zelf)doding, ziekten zoals PTSS, aanhoudende ontstekingen als gevolg van een langdurige stress situatie en nog veel meer ziekten zijn het gevolg. In ons aller belang is het zaak dat er een verbeterde arbeidsethos komt. Meer respect naar elkaar en voor elkaar. Wij hebben echt een aandeel in elkaar! Nee, dit is geen reclameboodschap…
Mobbing, pesten, onnodig hoge werkdruk, niet bespreekbaar maken van issues en machtsmisbruik is een verkeerde interpretatie van een participatie maatschappij.