Its my life

Gisteren had ik aan een HR professional gevraagd wat hij van mijn boek vond. Zijn reactie bracht mij van mijn stuk, omdat hij zei dat het in de categorie Horror paste. Zijn omschrijving was zeer treffend; ‘Je zat in een labyrint, waarvan de uitgang – als je te dichtbij kwam – werd geblokkeerd’. Gevangen dus, precies wat ik helaas nog iedere dag voel. Iedere dag denk ik, hoe kom ik hier uit. Het minste is de (h)erkenning voor wat er binnen Athlon is gebeurd. Goede wetgeving moet er komen dat is waar ik van overtuigd ben en de regels moeten nageleefd worden. Strafbaar is het om iemand op een dergelijke wijze te behandelen, het is een – ziekmakende – misdaad.
Op dit moment ga ik bewust niet boodschappen doen waar ik mevrouw Con-ny-anders tegen kan komen. Ik heb haar ooit half weg zien duiken – zielig gewoon – maar dat geeft wel aan dat ook zij er onder gebukt gaat. Ik ben er inmiddels wel van overtuigd dat zij zo weinig in de melk te brokkelen had, dat zij niet anders kon. Waarom staat er niet iemand uit zichzelf op en zegt dat wat er met mij gebeurd is mag nooit meer plaatsvinden, hierbij onze excuses. https://www.youtube.com/watch?v=2M0LVhonHUQ

‘Wir haben es nicht gewusst’

Ik wil dat iedereen weet hoe ik mij gevoeld heb binnen het autoleasebedrijf Athlon Carlease. Waarom, vraagt u zich af. Hou toch op en ga verder met je leven, zegt slechts een enkeling. Nee, dat gaat niet, flashbacks en allerlei negatieve gedachten spelen dagelijks door mijn hoofd. Het mondeling aanbieden van hulp en de direct daaropvolgende weigering van Athlon om daadwerkelijk constructieve hulp te geven, heeft mij letterlijk ziek gemaakt. Het Mob-team ging gewoon verder met het schoonvegen van hun straatje. Door gemanipuleer heb ik ‘toegestaan’ dat ze mij vastbonden – als kanariepietje met duct-tape om mijn snavel en een plan-van-aanpak in mijn pootjes – in een vogelkooitje. Precies waar mijn pestkop Mo-niks met een paar ruggengraatloze volgers me wilden hebben. Vervolgens heeft het mob-team – een stel sadisten – geprobeerd middels het continu prikken en testen om mij te laten fladderen. Als ik had gefladderd dan zou men mijn slagpen kortwieken. Uiteindelijk zag ik maar één uitweg – het indienen van een klacht. In de ogen van de vicepresident was zelfs het voor mezelf opkomen, en de waanzin aan de orde stellen, hetzelfde als fladderen. De Arboarts geeft aan dat ik weg moet van de ziekmakende omgeving en dat er hulp in de vorm van mediation moet komen. Nee, liever aanbieden van een vaststellingsovereenkomst, ook nog onder valse voorwendselen. Terwijl er overal te lezen is dat je als zieke werknemer deze niet kan en mag ondertekenen. Dat betekende maar één ding, voor de rechter ermee. De op mij persoonlijk gerichte misdaden – zo, zie ik dat – van Athlon hebben geresulteerd in dat ik niemand meer vertrouw, ook geen rechters. Dus verder gaan met mijn leven kan ik helaas niet. Zinnen van mevrouw Con-ny-anders spelen dagelijks door mijn hoofd. ‘Als we je ergens mee kunnen helpen, dan moet je dat wel aangeven’. Meerdere keren vanaf 2012 heb ik aangegeven dat ik externe mediation wilde voor het hele team. Er was maar één stokende treiterkop, die per se wilde dat ik met haar spelletjes meedeed. Naar mijn mening had het gepest van Mo-niks gemakkelijk gestopt kunnen worden door iedereen, behalve door mij. Volgens mevrouw Con-ny-anders was mediation geen optie want een buitenstaander zou het niet begrijpen en het zou te veel tijd kosten. Nú denk ik dat ook. Alleen waarschijnlijk met een andere reden. Iedere buitenstaander had meteen doorzien dat het hele verhaal van Athlon en hun wegwerkpraktijken niet klopte. Er was sprake van mobbing. Zij waren collectief bezig om mij weg te werken op een hele smerige manier, welke regels zij ook zouden overtreden het maakte hen niet uit. Overtreden van regels zijn zij immers gewend. Ik voel me tot op de dag van vandaag behandelt als een crimineel die onterecht levenslang heeft gekregen. Ik blijf strijden tegen het onrecht dat mij is aangedaan en ga net zolang door totdat alle gelden die Athlon mij heeft onthouden aan mij zijn uitbetaald.
Helemaal in deze periode van herdenkingen en Bevrijdingsdag komt alles dubbel naar boven en bij mij binnen. Mensen beseffen totaal niet dat leugens, bespotten, roddelen, pesten, mobbing, ruzies, discriminatie, conflicten, ontnemen van vrijheid uiteindelijk kunnen escaleren in onzinnige oorlogen. Macht en geld dat is het enige waar alles om draait in de huidige wereld. Iedere dag hoor ik mevrouw Mo-niks aan mij vragen, waarom ik vind dat zij geen leiding kan geven. Beste mevrouw Mo-niks u denkt toch niet dat ik degene ben die bepaald heeft dat u geen leiding kan geven, want dan zit u – net als alle leugens die u over mij heeft verspreid – ook hiermee op een verkeerd spoor. Graag wil ik dit epistel afsluiten, net als alle mensen die met naam genoemd zijn in mijn blog.

In juni dit jaar begint de campagne tegen pesten…
Er moet awareness komen over de consequenties van mobbing. De stelselmatigheid waarmee het pesten plaatsvindt leidt bij slachtoffers van pesten tot langdurig wantrouwen in anderen. Wanneer ex-collega’s zeggen ‘het is mij niet opgevallen en houd er rekening mee dat ik er nog steeds werk,’ dan zegt dat genoeg. Wat ik nog erger vind zijn opmerkingen in de trant van: ‘ach, trek het je niet aan, zo erg kan het toch niet zijn.’ Voor mij zijn dat excuses om jezelf vrij te pleiten. Een laf aftreksel van ‘Wir haben es nicht gewusst’. Een soort van distantiëren van jouw eigen verantwoordelijkheid dat je hebt in een aandeel van het geheel. Tja, als je ogen en oren afsluit dan krijg je niets of weinig mee, lekker makkelijk. Daarom is het belangrijk als omstander of teammember een beginnend vuurtje te doven, niet aan te wakkeren. Mo-niks om iemand buiten een groep te duwen en dan te zeggen dat de weggeduwde persoon zich buiten de groep plaatst is een leugen, ik hoop dat je dat beseft.
Mevrouw Con-ny-anders probeerde iedere vergadering woorden in mijn mond te leggen die van haar waren en niet van mij. Geen enkele medewerking of ondersteuning heb ik gekregen van H(aa)R. Ik houd u medeverantwoordelijk, ondanks uw eigen vrijpleitende zin: ‘Wij – ‘HR’ – zijn er voor de managers en niet voor de andere werknemers’. Gelukkig is het in mijn geval niet mogelijk om te zeggen dat men niet op de hoogte was van het gepest. Dit door de geluidsopnamen. Ja, meneer de Rabobank ook u heeft een aandeel in dit geheel. Laat ik vooral De Lage Landen niet vergeten.
‘Alle wissen es jetzt und vielen haben es gewusst!’

Story

This weekend I received a story from an old colleague of mine. He is one of the really kind people I met during my working period. Loved by many of us. Why? Well for one thing, he is always willing to share his knowledge about IT implementations – Security – Networks – Managing projects and teams. He is a real IT-professional.

After reading my story and watching “Kruispunt”. He was shocked by the difference between the former smiling Karin and the altered version after the mobbing. The television program “Kruispunt” brought back some of his own memories.

A few years ago he had a new job, replacing a younger employee who was fired. His new colleagues were two men, one little above thirty-five and a younger one who was a friend of the one who was fired. Immediately my well liked colleague was not accepted by both men. They started bullying, gossiping and more. He thought that maybe the younger man saw him as a threat for his position. During every cigarette break the two went away and talked about him. It kept on getting worse. Especially the young one was a real pain in the ass.

Then something happened.
A very big project nearly killed the whole company.
The two guys were giving up. Not my ex-colleague who is known for his persistence. He said: “lets start at the beginning and clean up the mess” – step by step – the three of them started to work together. There was no time to gossip. They worked nearly 80 hours non-stop to get the job done and save their business. No comment was made about any mistake, just get the work done together, in as little time as possible. From that moment on they worked as a team. After a year or so the young one got an other job-role in the company, which made him happier.

My ex-colleague asked himself: “what if this turning-point had never happened?” Now he says : “I was just lucky”.  Thank you for sharing your story!

Would YOU like to read your story in this blog?
Please contact me.

Manager – colleague – vice president

Is this your boss were they speak of?

Introduction to workplace psychopaths by Dr John Clark.

Best advice: “Leave the company before it is too late!”
They won’t change because its their culture. If they say that they will change, then all management layers should do the empathy test. I personally think they want psychopaths to rule the business because of the chosen business model. Which is definitely not the same as what they pretend to want. It is merely for the show, called ‘window-dressing’.

Why did no one offer any help – thanks a lot Athlon – DLL – Rabobank.

Het is waar

Vandaag heb ik ‘Dit kan niet waar zijn’ van Joris Luyendijk uitgelezen.
Wat een herkenning. Het is ‘Het systeem’…

• De (angst-)cultuur
• Eilandjes, silo’s
• Perverse prikkels
• Wan- en crimineel gedrag
• Conformisme
• Distantiëren van fouten, vingerwijzen
• Machtspolitiek, belonen voor ongewenst gedrag
• Code of silence, opgenomen in iedere vaststellingsovereenkomst
• Geen of weinig adequate controles

Ontslag
Ontslagen worden op staande voet dat gebeurt vast bij Athlon. Maar dan zal er waarschijnlijk een dwingende reden voor zijn, bijvoorbeeld oplichting, diefstal of kartelvorming. Na het lezen van het ‘Bankenboek’ vraag ik me af, wat erger is?
Na 9 maanden ziekte volledig hersteld terugkomen en te horen krijgen: ‘Je bent ontslagen’ of …
Eerst ziek worden door het gepest van één van je collega’s en na negen maanden, niet alleen gepest worden door de ‘unstoppable’ sociaal-georiënteerde vrouwelijke collega (zie: gedrag, 2de deel) maar ‘gemobbed’ worden door een heel managementteam van drie echelons. Waarbij mobbing bestond uit: ‘valselijk beschuldigen, onterecht straf geven, meermaals weigeren van hulp bij hulpvraag, tegenwerken bij de werkzaamheden, manipuleren onder dwang, bij ziekte ontslaan voor de rechtbank en nog veel meer…

Mobbing, pesten en discriminatie
In 2010 hadden we enkele extern ingehuurde collega’s waaronder Luca, een jonge vrouw. ‘Wist je dat Luca, vroeger Lucas heette,’ vroeg een collega aan mij. ‘Nee, dat wist ik niet,’ was mijn antwoord. Toen Lucas nog man was, was er weinig aan de hand. Een aantal collega’s kunnen niet omgaan met het feit dat zij een vrouw is geworden, zei mijn leidinggevende ooit. Zij werd een geliefd onderwerp van roddel en kleine pesterijen.  Gelukkig heeft zij niet heel lang in de ziekmakende Athlon cultuur gezeten. Hoe anders was het met de mooie buitenlandse, op Prada lopende, vrouw. Zij werd openlijk gepest door haar leidinggevende, een zeer onverzorgd uitziende vrouw. Pesten uit jaloezie? Het getreiter in groepsverband heeft geen 3,5 jaar geduurd, zoals bij mij. Maar zelfs haar heeft het enige tijd gekost om over de bij Athlon ontwikkelde onzekerheid heen te komen.

Controle en aanpassen
Er bestaat zoiets als een ‘god’ account, daarmee kan degene die het beheer heeft van dat account, gegevens (data) en ook e-mails veranderen (falsificeren). Zo zijn soms de dingen die gepresenteerd worden aan bijvoorbeeld een rechter niet zoals ze ooit waren. Controle sucks: onwetendheid, onzichtbaarheid, te weinig (IT) kennis een kortom zeer gebrekkige controle.

Het is maar goed dat mijn boek in april 2014 is uitgegeven, anders zou je kunnen denken dat ik delen uit ‘Dit kan toch niet waar zijn‘ heb gehaald. Zelfs op blz. 118 schrijft Joris: ‘De meesten van zijn collega’s waren fatsoenlijke mensen’. Op de achterkant van mijn boek staat te lezen: ‘Gelukkig waren de meesten fijne collega’s die hun werk uitvoerden in plaats van zich met machtsspelletjes bezig te houden.’
Het systeem is groter dan alleen de banken en (gelieerde-) bedrijven, ook de politiek en de rechterlijke macht zijn onderdeel van dit systeem. Dus alleen met alle partijen en meer openheid zou er mogelijk iets kunnen veranderen.

Openheid

Ik wil vrij zijn! Vrij van de angst de mij vleugellam maakt. Het wegpesten maar vooral de toegepaste manipulatie methodes binnen Athlon Carlease, de houding van DLL en de Rabobank hebben mij ernstig ziek gemaakt. Het feit dat er geen enkele openheid of eerlijkheid aan mij is gegeven, verergert mijn situatie en houdt de PTSS in stand. Vertrouwen in mensen is verdwenen.

Dagelijks komt de Rabobank met zijn volks verlakkende slogan: ´Wij hebben een aandeel in elkaar´via de TV mijn woonkamer binnen. Nog geen enkel aandeel van wat zij mensen aandoen dringt tot ze door. Of het nu gaat om bedrijven, hypotheken of om eigen werknemers. Doofpotterij is een begrip geworden binnen de banken en de aan haar gelieerde bedrijven. Deze doofpot is nodig om hun imagoschade te beperken, denken zij!
Misschien is het helemaal niet nodig als men eerlijk, oprecht en menselijk werk verricht.

NOS vandaag: “Banken moeten beter communiceren met bedrijven die het moeilijk hebben, dat concludeert de AFM na onderzoek”. “Banken beloven beterschap en de AFM zal daar op toezien”. Dat zouden ze vaker moeten doen, meer controle is echt noodzakelijk! Mijn vraag is wel, hoe zit het met de AFM zelf? http://nos.nl/artikel/2008685-dijsselbloem-toezicht-op-afm-moet-beter.html

De ‘Doofpot Techniek‘ werkt niet!
Hoeveel lijken komen er nog bovendrijven, lees NU.nl op 24 maart 2015: http://www.nu.nl/economie/4017310/ex-rabohandelaar-bekent-in-rentefraudezaak.html

Ook van NU.nl … Afgelopen jaar stond nog grotendeels in het teken van de zwartste bladzijde uit de geschiedenis van de Rabobank: de libor-fraude. De coöperatieve bank wil dat hoofdstuk in 2015 definitief sluiten.http://www.nu.nl/weekend/3950689/rabobank-wil-weer-verder-kijken-dan-libor-fraude.html

Graag zou ook ik mijn hoofdstuk in 2015 afsluiten, dat kan ik alleen als Athlon, DLL en de Rabobank open en eerlijk naar mij toe communiceert en excuses aanbiedt voor hetgeen zij mij onnodig hebben aangedaan, tevens zal er een schadevergoeding plaatsvinden.

Ik begin steeds meer te doorzien, zoals: waarom er silo´s waren van geclusterde werkzaamheden binnen de IT van Athlon. Dit verhoogde de ondoorzichtigheid van de diverse processen. De noodzakelijke ‘bruggen’ tussen de silo’s ontbraken. Het constateren van 81 niet te benaderen uitgaande facturen, zal op zo’n manier nooit opvallen. Door de versnippering van diverse controle handelingen ontbreekt elk overzicht. Eilandjes en het bijbehorende (wan)gedrag houdt deze vreemde cultuur met alle randverschijnselen in stand. Bruggen, communiceren, openheid en eerlijkheid ontbreekt. Vingerwijzen naar  andere mensen op een ander eiland wordt hiermee makkelijk gemaakt. Je moet meedoen aan het kuddegedrag, anders wordt je vanzelf een prooidier. Verspreiding en versnippering van elke verantwoording is noodzakelijk, want alleen zo is niemand echt verantwoordelijk als er iets mis gaat!

Ik heb gehoord dat de Rabobank zelf de controle op Athlon uitvoert. Zijn er geen andere zelfstandig opererende controle systemen, zoals de AFM, het UWV en hoe zit het met de Arbodiensten? Ik ben er inmiddels achter dat als de Arbodienst betaald wordt door de werkgever, zij geen onafhankelijk orgaan meer is. Degene die betaalt, die bepaalt.
Ik ben van mening dat er veel fout is binnen Athlon, maar ook binnen andere bedrijven. Door de gecreëerde ondoorzichtigheid, geen (open)communicatie en het gebrek aan controle worden de wantoestanden en het bijbehorende wangedrag in stand gehouden. Het zou meteen verklaren waarom ik me destijds niet op een te ‘technisch vlak’ mocht begeven, dit staat in één van mijn eerste beoordelingen. Terwijl Applicatiebeheer verantwoordelijk zou zijn voor de in beheer zijnde applicaties.

Als de Rabobank zijn eigen personeel niet kan beschermen tegen mismanagement en het wegtreiteren – mobbing – door dochterorganisaties, hoe beschermt de bank dan zijn klanten? Vreemd hè, dat ik bang ben!

Nu

Mijn netwerk groeit, zo ook de berichten over wangedrag op de werkvloer, de angstculturen en alles wat daaruit voortvloeit. Nieuw bericht van vandaag: http://www.nu.nl/economie/4015842/leiding-europees-octrooibureau-in-rijswijk-voert-schrikbewind.html
Wat is er mis met sommige mensen die hun macht misbruiken en letterlijk alles doen om er zelf beter van te worden, ongeacht de consequenties die het voor anderen heeft. Een arbeidsplek dient een plek te zijn waar je je veilig moet kunnen voelen volgens de wet.
Daar waar er vroeger vertrouwen, waardering en respect was voor datgene wat iemand toevoegt aan een arbeidsproces, zie je nu dat er steeds meer berichten komen over dat mensen bang zijn op hun werk. Het aangeven en bespreekbaar maken van misstanden wordt onmogelijk gemaakt. Klachten worden soms gehoord en tevens gebruikt om afscheid te nemen van betrokken medewerkers. Zo worden sommige van deze betrokken medewerkers zelfs bestempeld als klokkenluider, wat een onzin!
(Zelf)doding, ziekten zoals PTSS, aanhoudende ontstekingen als gevolg van een langdurige stress situatie en nog veel meer ziekten zijn het gevolg. In ons aller belang is het zaak dat er een verbeterde arbeidsethos komt. Meer respect naar elkaar en voor elkaar. Wij hebben echt een aandeel in elkaar! Nee, dit is geen reclameboodschap…
Mobbing, pesten, onnodig hoge werkdruk, niet bespreekbaar maken van issues en machtsmisbruik is een verkeerde interpretatie van een participatie maatschappij.

CANCELLED

Hoe zat het ook alweer. In juni 2010 treed ik, nietsvermoedend van wat mij te wachten staat, in dienst bij Athlon Carlease. Zes collega’s in één team met een leidinggevende. Twee vrouwen en de rest is man. Al heel snel wordt duidelijk dat de vrouwelijke collega de broek aan heeft. Mogelijk denkt zij dat ze de leidinggevende is. Zij controleert, bestuurt, manipuleert en bemoedert het hele team. Na een aantal gesprekken met haar die steevast over de andere teamleden gaan, denk ik, nee, dit is niet mijn “cup of théé“.
Je denkt toch niet dat ik als onderdaan van zo’n Koningin, ongestraft tegen haar gedrag in mag gaan. Nee, dat zal ik wel voelen, blijkt pas heel veel later. Wie niet meedoet met haar fratsen en onfatsoen, die plaats zich al snel buitenspel.
Zo kwam het, dat ik op 12 december 2011 volledig instortte. Er zit wat fout bij Athlon!
Dat was mij inmiddels duidelijk, maar niet het feit dat er giftige schorpioen bezig was om iedereen te injecteren met haar venijn.
Zo kwam ik, na meer dan zeven maanden ziek zijn, terug in een besmette en voor mij uiterst giftige werkomgeving. Het is inmiddels 27 augustus 2012, tijd voor de tussentijdse beoordeling over 2012. Ik ben net iets meer dan een maand aan het re-integreren op arbeidstherapeutische basis en werk nog niet de volledige 100%.

Nu blijkt achteraf dat een beoordeling over het jaar 2012 volgens de CAO-regels van De Lage Landen ongeldig is, omdat een beoordeling moet gaan over een werkzame periode van minimaal 6 aaneengesloten maanden. Verder zijn alle CAO-regels over hoe een beoordeling afgenomen dient te worden, bij mij niet gehanteerd.

Op 28 januari 2013 ontvang ik een bedreigende brief over iemand die ‘mij’ moet voorstellen, maar die ik in het geheel niet terug ken, in de harde en onjuiste woorden.
Ook hier wordt wederom gerefereerd aan de ONGELDIGE beoordeling, lees de brief:

“Tijdens je Interim Review in 2012 met Freek is al geconstateerd dat jouw toekomst niet bij Athlon Car Lease ligt. Gezien jouw gezondheidsproblemen in die periode is afgesproken dat jij eerst volledig aan je herstel ging werken om je daarna te richten op jouw toekomst.”

Vooral die laatste zin klinkt bijna ‘zachtaardig’?
Nu komen de volgende vragen naar boven…
Wie heeft wat en wanneer geconstateerd, waarom en hoezo?
Dus gepest, ziek geworden, teruggekomen en ongeschikt verklaard, allemaal in één adem! Wat is dit voor een vreemd bedrijf vraag je je af? Nou dat is de “zieke Athlon Carlease Cultuur” die van goede medewerkers zieke mensen maakt. Doordat er weinig of niets aan zo’n misselijkmakend terreur-sfeertje gedaan wordt, gaat men gewoon door (lees ook bewijs:  facebook-chat met een ex IT-collega!)
Iets minder dan een maand later, op 20 februari 2013, leert inmiddels mijn ex-leidinggevende de ‘vieze president’ mij werkelijk kennen, tijdens het ONGELDIGE eindbeoordelingsgesprek over 2012. Stukjes gehakkel van Tijmen:

‘Ja, dat en kijk even jouw overall improvement. Volgens mij heeft Freek dat tijdens je midterm ook al gezegd… Jouw overall improvement voor mij is namelijk een ‘Needs ehhh Improvement’ improvement. Met als reden, dat eh, maar goed, daar heb ik je uiteindelijk ook een brief over geschreven, je bent nou bezig met een verbeterplan eh…,’ zegt hij.
….
Ik kan een work-around geven en dan moet daarna een oplossing komen en dat is het enige wat je proactief kan doen. Want meer kan je niet doen. Alleen dat moet je communiceren, maar alles blijft hier op een eilandje. Ik weet niet wat dat is? Maar er is iets…! Er is iets fundamenteel fout! En daar loop ik continu tegenaan,’ zeg ik. ‘Nou dat is omdat dat’s, dat is toch wel?? denk ik, dus ehhhh …,’ zegt hij.
‘Het kan niet. Het mag niet. Het hoort niet. Nou ja, dat kan. Maar volgens mij wilden we verder!’ zeg ik. ‘Nee, eh dat klopt. Dus eh, misschien krijg ik dat beeld ook wel.
….
‘Ja, ik hoop echt… En je hebt onlangs aangegeven… Nou, dat verbeterplan… Je hebt een aantal dingen ge… eh voor 2013. We moeten nog voor 2013 doelstellingen vaststellen. Dus ik hoop echt eh dat dat gewoon wel eh. Dat we dat eh eind eh in de beoordeling dit jaar gewoon een eh in ieder geval een ‘Meets Expectations’ kunt gaan, kunnen gaan eh…,’ zegt hij.
‘Dat hoop ik ook! Ik ga er van uit,’ zeg ik.
‘Heb jij voor mij nog feedback?’ vraagt hij.
‘Nou, ik denk dat ik die wel genoeg heb gegeven.

Ik word er nog misselijk van als ik de geluidsopnamen beluister.
Athlon dient de ONGELDIGE verklaarde beoordeling over 2012 als ‘bewijs’ bij de rechter in. Er staat duidelijk ‘CANCELLED’ op de productie, maar of de kantonrechter dit ziet, is maar de vraag. Het typeert precies hoe bij Athlon mijn wegwerk-proces in elkaar zit “slordig” en geeft mede het gevoel dat Athlon zich ver boven elke wet verheven voelt. Gewoon indienen bij een rechtszaak, natuurlijk, waarom niet? Dan is het toch maar even benoemd! Sorry zeggen kan altijd nog, toch? Belangrijke vraag voor advocaten en rechters:
Iets dat ongeldig/afgekeurd/cancelled is, mag dat als bewijs/productie worden ingediend?

Overigens voldeed ik destijds 100% aan het profiel van de gewenste Athlon/ DLL medewerker.

Everything I do, I do with passion
•         I have a can do attitude
•         I always bring my best to work
•         I drive things forward

You can count on me
•         I am open and genuine
•         I mean and do what I say
•         I am honest and respectful

Together we make things happen
•         I share my skills and knowledge
•         I listen to understand your perspective
•         I make my world more connected

Developing starts with me
•         I take charge of my own development
•         I help others develop and progress
•         I am keen to help the organization evolve

Maar na de hersenspoeling in de voor mij uiterst giftige Athlon cultuur, ben ik daadwerkelijk veranderd. Persoonlijk vind ik het geen wonder meer. Na alle leugens, gemanipuleer en ook nog als een misdadiger te worden behandeld en berecht, dan blijven er altijd sporen van zo’n psychische mishandeling achter. De continue stress heeft binnen in mijn lichaam veel kapot gemaakt!

Hart onder de riem?

Mijn collega Ruud stuurt op 23 Augustus 2013 de onderstaande mail, voor mijn zomervakantie en voordat er bekend is dat ik in een rechtszaak moet verschijnen
op 10 oktober 2013.

Hoi Karin,

In de lange tijd dat je tegen allerlei problemen bij Athlon aanloopt heb je vaak je hart bij me uitgestort.

Tijdens die gesprekken probeer ik vooral een luisterend oor te zijn en daarnaast een klankbord.
Ook komt het voor dat je me om mijn mening vraagt en ik merk dat je die op prijs stelt.
Ik doe mijn best om de inhoud van onze gesprekken onder ons te houden en dat lukt gelukkig goed.

Een onderwerp waarmee jij sinds de mid term appraisal van 2012 maar niet vanaf lijkt te komen en ook nu nog continu mee om de oren geslagen wordt is het idee dat jij jezelf buiten het team zou plaatsen.

Freek heeft dat tijdens de mid term appraisal van vorig jaar geroepen en eerlijk gezegd begrijp ik absoluut niet waar hij dat vandaan haalt.

Integendeel, ik ben van mening dat jij veel voor het team gedaan hebt.

Het schrijven van documenten waar een ieder van ons iets aan heeft zoals het omgaan met bepaalde foutsituaties, het uitvoeren van controles en het oplossen van hardnekkige incidenten.

Ik heb je ook meermalen horen vragen aan collega’s of je calls die op hun naam stonden zou oppakken omdat zij er zelf blijkbaar aan toe kwamen.

Ideeën over het slimmer uitvoeren van processen op de afdeling kwamen ook van jouw hand.

Je hebt op bepaalde momenten wel je grenzen aangegeven, bijvoorbeeld met betrekking tot het uitvoeren van activiteiten tijdens het weekend in een periode dat je ziek was en dit fysiek niet aankon.

Maar dat kan natuurlijk nooit de reden zijn geweest tot de uitspraak van Freek.

Een bewijs dat je jezelf buiten het team plaatst zou je weigering zijn om aan een afdelingsuitje mee te doen.

In de situatie die toen speelde had ik waarschijnlijk hetzelfde gedaan. Je had weer eens een aanvaring met Monique gehad en in die situatie ga je natuurlijk niet vrolijk met een afdelingsuitje mee.

Ik herinner me overigens wel dat je er gewoon bij was toen Freek zijn afscheidsetentje gaf.

Nogmaals, ik snap niet waar het idee vandaan komt dat jij je buiten het team zou plaatsen.

Ieder van ons is met zijn eigen ding (applicaties) bezig.

Als ik naar mezelf kijk dan besteed ik minimaal 80% van mijn tijd aan iCMore.

Van andere applicaties wil ik eigenlijk ook niks weten.

Ik doe de dingen voor Atlas die van me gevraagd worden, zoals batchcontrole en call dispatch, maar met frisse tegenzin.

Maar voor zover ik weet deed jij die taken ook gewoon.

Als ze vinden dat jij je buiten het team plaatst dan geldt dat voor de minstens de helft van het team ook. In ieder geval voor mij.

Ik hoop vooral voor jou dat er snel een eind mag komen aan de situatie waarin je je nu bevindt. Een eind waar jij in ieder geval goed mee kunt leven.

In de tussentijd wens ik je erg veel sterkte.

Pas vooral goed op jezelf en met name je gezondheid want dat is het belangrijkste dat je hebt.

Daarnaast is je relatie met XXXXXX belangrijk. Laat dit jullie relatie niet nadelig beïnvloeden.

Denk bij elke stap die je zet: is dit het waard?

Soms is het beter om de boel de boel te laten en naar de toekomst te kijken, omwille van je gezondheid en je relatie.

Ik wens je erg veel sterkte en wijsheid.

Ik hoop dat ik je hiermee toch een beetje een hart onder de riem heb kunnen steken.

We houden contact.

Ruud.

Deze mail laat zien wie ik ben, eigenlijk meer wie ik was!
Helaas, ben ik al geruime tijd door de situatie waarin ik zit, veranderd in een levende stekende wesp. Eindelijk na inmiddels bijna 5 jaar ellende, leer ik van me afsteken.
Mijn karakter is namelijk dat als ik het ergens niet mee eens ben of ergens mee zit, dan laat ik me horen. Maar vingerwijzen naar mensen en over iemand zomaar negatief praten, daar hou ik helemaal niet van, want je weet nooit welke impact dit heeft.
Zo heeft mijn pestkop Moniek jarenlang haar gang kunnen gaan. Stoken, onwaarheden vertellen en nog veel meer onderhuids getreiter, met voor mij desastreuze gevolgen.
In één van de laatste gesprekken met mijn baas vraag ik zelfs nog om een goede plaats voor Moniek. https://www.facebook.com/video.php?v=1607175699515663&set=vr.1607175699515663&type=2&theater
Maar dat is gezien de ontstane situatie niet meer mogelijk zegt hij.
Badend in het zweet en nachtmerries zijn het gevolg, dan moet ik maar weg…

Conny van HR zou me helpen, maar dan moet jij het wel aangeven zegt ze. Wat aangeven?
Helpen aan een andere baan binnen Athlon en DLL wordt volledig geblokkeerd, maar dat dringt pas veel later tot me door. Ik kan ook nauwelijks geloven dat dit allemaal gebeurt. Mijn vertrouwen in mensen raak ik steeds verder kwijt.
Dat ik gepest word door Moniek weet Conny via mijzelf minstens vanaf 15 november 2012. Op die dag storm ik volledig overstuur bij haar en haar collega de kamer binnen.
Mediation is mijn vraag aan haar… voor het gehele team!

Maar ook dat heeft ze nooit gehoord, zegt ze veel later. Zoals alles wat ze nooit heeft gehoord of alles dat ze niet voor mij heeft gedaan. Want HR is er alleen ter ondersteuning van het managementteam. Behalve de beschamende blik en de alles zeggende handdruk na de rechtszaak… Vergeef mij, sprak eruit. Ik Con-ny anders!

Niets, helemaal niets heeft Athlon, DLL en de Rabobank gedaan om een goede medewerker te behouden. Nee, liever volledig kapot maken en voor een rechter slepen. Afgedankt vuil, een werkelijk oprecht aandeel in elkaar. Zo doen we dat met “lastige” medewerkers. Wie is nu het volgende slachtoffer van onjuiste beoordelingen?
Is er inmiddels al een nieuwe medewerker met een rode ring om zijn of haar been?
Vliegen de represailles al weer in het rond?
Wat ik inmiddels wel weet is dat een Moniek iemand is, die nooit zal stoppen met het zwart maken van anderen, omdat het een onderdeel is van haar karakter. Het is een manier om niet de aandacht op zichzelf te vestigen. Deze afleiding is noodzakelijk om haar eigen inefficiëntie en incompetentie te verbloemen… Ook Theo en Dennis zullen in mijn ogen niet stoppen, want deze karakters vinden het fijn om een bebloed prooidier te zien en af te maken.

Ik weet nog goed dat Dennis mij probeerde te overtuigen om geen stemmen te geven aan een eerlijke beoordeling voor ons als medewerkers. Stiekem had ik in een beleidsstuk ooit opgenomen dat er een noodzaak was voor eerlijke en S.M.A.R.T. beoordelingen.
Ik hoop oprecht dat er geen mensen met rode verf op hun benen rondlopen en dat er ondersteunende aandacht gegeven wordt aan slachtoffers die in deze angstcultuur leven.

Wegwerken

Ik heb besloten om een kijkje in de ‘wegwerk-keuken’ te geven. Misschien wordt er op deze manier duidelijk wat de daders op hun geweten hebben. Zo’n wegwerktraject duurt meestal twee jaar. Het begint dat er ergens besloten is om een kruis achter je naam te zetten of zoals bij bomen het geval is een rode ring van verf aan te brengen. Als dat gebeurd is, dan is er direct zichtbaar welk lot je te wachten staat. Zo lijd je aan een visuele besmettelijk ziekte. Vergelijkbaar met het blauwtongvirus. Een heel managementteam van laag tot hoog respectievelijk Theo, Dennis en Tijmen wordt ingelicht en dient mee te werken aan het wegwerktraject. Het waarom en waar het vandaan komt is van geen enkel belang meer, sterker nog dat vergeten ze. Misschien was het dodelijke virus al op mijn eerste werkdag geïnjecteerd, door de combinatie van Dennis met zijn aangetaste ego door zijn mislukte softwareproject met een slangen-algoritme lijkend op het hoofd van Medusa, Moniek met haar gezeur over de vele fouten in datzelfde stuk software en natuurlijk vragen of ik dat misschien kan aankaarten bij Dennis en mijn eigen open karakter met een behoorlijke dosis naïviteit denkende dat je zomaar de waarheid mocht vertellen, over zo’n gedrocht. De rode ring is gezet en de opdracht moet worden voltooid. Het ontkomen tijdens zo’n jacht lukt slechts een enkeling. Zoals het soms varkens lukt om te ontsnappen met een touw om hun achterpoten. Het is mij niet gelukt om te ontsnappen. Het trauma dat ik er aan over heb gehouden is enorm, er is zelfs een naam voor Post Traumatische Stress Stoornis, kortweg PTSS.
Het is mijn collega Moniek gelukt om samen met manager Theo en anderen ??, de vieze president te bewegen om de volgende brief op te stellen, nadat hij mij in een gesprek op 18 januari 2013 voor van alles en nog wat had uitgemaakt en onterecht had beschuldigd van een aantal zaken. Het fraaie is dat ik een geluidsopname heb van mijn beoordelingsgesprek dat ik ongeveer een maand later krijg met dezelfde ‘vieze president’. Uit dat gesprek blijkt duidelijk dat hij totaal niet weet wat ik doe, wie ik ben en wat mijn kwaliteiten zijn. Hij zag alleen het besmettelijke prooidier met een rode ring om haar poot, en richtte vervolgens alle pijlen op haar. Het smerige van alles is dat je denkt dat je ergens hulp kan verwachten, maar ik kan je nu vertellen dat zelfs dat vergeefse moeite is.
De afdeling Human Resources is volgens Conny alleen werkzaam ter ondersteuning van het management. Wauw, wat een geweldig ziekmakend bedrijf!  Dat waren overigens ook de woorden van een collega die hoogst waarschijnlijk in de klachtencommissie zit.
Moet je nagaan hoe ziek dit bedrijf is. Is iedereen soms besmet?
Lees de valse beschuldigingen…

Beste Karin,

Vrijdag 18 januari jl. hebben wij met elkaar gesproken als vervolg op ons gesprek van 5 december.
Ik ben uitermate ontevreden over jouw gedrag in de afgelopen maanden. Ik heb geconstateerd dat je volledig je eigen gang gaat, je niet conformeert aan gemaakte afspraken en de daaruit voortkomende werkzaamheden en je distantieert van je directe collega’s.
Dit is een zeer onprofessionele houding en absoluut onacceptabel.
Je hebt je inmiddels diverse malen uitgesproken dat je het niet naar je zin hebt in je huidige functie bij functioneel applicatiebeheer en graag iets anders te willen. Tijdens je Interim Review in 2012 met Freek is al geconstateerd dat jouw toekomst niet bij Athlon Car Lease ligt. Gezien jouw gezondheidsproblemen in die periode is afgesproken dat jij eerst volledig aan je herstel ging werken om je daarna te richten op jouw toekomst.
Het is goed dat je je ontevredenheid kenbaar maakt maar inmiddels spreek je dit een aantal keer per week uit naar diverse collega’s in de organisatie met zoveel negativiteit dat dit jouw situatie niet helpt. Je hebt aangegeven dat het, gezien jouw privé situatie, nu onmogelijk is om de organisatie te verlaten. Des te meer reden om er voor te zorgen dat jouw functioneren niet ter discussie staat zoals nu het geval is.
Zoals jou bekend heeft Jo vanaf nu de dagelijkse leiding over de afdeling Applicatie Management en kun je hem benaderen over vragen of onduidelijkheden rondom je werkzaamheden.
Concreet ben ik ontevreden over jouw gedrag in de onder onderstaande situaties. Jouw gedrag dient dan ook per direct hier in te veranderen:

• Jij stopt met klagen over je werkzaamheden in de organisatie.
• Als je problemen hebt met hoe werkzaamheden in het algemeen verlopen of met collega’s op de afdeling dan bespreek je dit met Jo. Je doet je beklag niet bij externen of elders in de organisatie.
• Jouw ontevredenheid over je werk betekent niet dat je je kunt onttrekken aan werkzaamheden die gezamenlijk door jullie als team moet worden opgepakt. Je zoekt vanaf nu de samenwerking op in plaats van deze uit de weg te gaan.
• Je houdt je aan de opgedragen werkzaamheden die je vanuit je huidige functie dient uit te voeren. Accepteer het proces zoals afgesproken is binnen Athlon Car Lease Nederland.
• Nadat Applicatie Management naar hun nieuwe werkplek is verhuisd zal jij ook weer regelmatig je werkzaamheden op de afdeling zelf uitvoeren.

We hebben afgesproken dat jij, binnen 2 weken, een plan hebt gemaakt met een aanpak hoe jij tot verbeteringen gaat komen inzake je werk en je emoties. Bedenk hierbij wat je strategie is om tot de juiste progressie te komen op korte termijn binnen de mogelijkheden van functioneel applicatiebeheer en eventueel op langere termijn. Jij maakt met Jo een afspraak om je plan te bespreken. Laat weten waar wij jou bij kunnen helpen.
Wij willen jou graag de kans geven om op de aangegeven punten verbeteringen te laten zien. Dit is absoluut noodzakelijk willen wij de samenwerking verder kunnen voortzetten.
Wij zullen over een maand opnieuw een afspraak hebben om met elkaar te evalueren.

Met vriendelijke groeten,
Athlon Car Lease Nederland B.V.
Tijmen
Senior Vice President ICT

Moet ik nu punt voor punt gaan weerleggen wat er geschreven staat? Nee, dat is verspilde energie. Binnenkort een mail die heel duidelijk weergeeft wie ik ben, wat ik doe en dat ik meestal mensen motiveer en inspireer, maar dat laat ik liever een ander zeggen!
Fijne avond en ik hoop dat u wel slaapt, Karin